Sinds kort heb ik het voorrecht om weer een fantastische jongen op zijn school te mogen begeleiden. Deze jongen heeft na de zomervakantie een plek buiten het reguliere onderwijs toegewezen gekregen en krijgt daarom tot de vakantie extra begeleiding van mij. Als ik vandaag binnenkom is het mis gegaan bij de gymles. Ik neem hem mee om mijn begeleidingstijd met hem te starten.
"Ik ben moe, ik wil naar huis", is het eerste wat hij zegt. Ik vertel hem wat we voortaan op de dagen dat ik kom gaan doen en hij lijkt wat meer te ontspannen. Ik vraag hem of hij weet wat er mis ging bij de gymles en natuurlijk kan hij dat precies vertellen. "We moesten gaan zitten van juf en dat wilde ik niet." Als ik doorvraag zegt hij: " Mijn hoofd zit al zo vol, al mijn gedachten zweven erdoor. Als dan nog meer aan mij gevraagd wordt past het niet en kan ik niet meer luisteren." We praten nog even en het blijkt dat hij het zelf ook vervelend vindt als iemand hem dan moet waarschuwen, omdat het niet lukt om te luisteren. Hij wil het echt graag goed doen.
Ik had een les voorbereid, maar voel dat het beter is hem de gelegenheid te bieden zijn hoofd leeg te maken door alles in "kastjes" te stoppen. We gaan zijn gedachten tekenen vanuit zijn hoofd en zijn gevoel tekenen vanuit zijn hart.
Tijdens het tekenen zie ik hem met zijn hoofd schudden. Als ik vraag wat hij doet, zegt hij: "Even schudden zodat alles in mijn hoofd in kastjes gaat." Ik vertel hem dat dat ook op een rustige manier kan door even zijn ogen dicht te doen en het te verplaatsen. Na verloop van tijd zie ik hem ontspannen en zegt hij: "Zo mijn hoofd is nu leeg."
Bij terugkomst in de klas vertellen we kort aan juf wat we hebben gedaan. "Mooi", dat is vast fijn voor je." zegt juf en vraagt de jongen wat hij wil gaan doen.
Waarop hij antwoord:" Niet weer zoveel vragen stellen hoor, zo raakt mijn hoofd weer heel snel vol."