Veel kinderen verbinden zich graag met dieren. Dieren zijn fijn om door omringd te worden. Ze houden onvoorwaardelijk van je en vragen niets, dus praten hoeft niet.
Bij mij in de praktijk pakken ze ook graag een dier uit mijn kaartendeck en vertellen dan als vanzelf waarom dat dier bij hen past en wat hij hen mag vertellen en leren.
Sinds de vrieskou voorbij is, zat er voor het raam van de slaapkamer in een boompje elke ochtend een klein "merelkereltje" rond kwart voor zes , zijn enorme best te doen om ons van een prachtig concert te voorzien. Ja, het was vroeg en nee, het valt niet mee om daarvan op dat tijdstip wakker te worden.
Maar ik vond het fijn, stoorde me er niet aan....genoot ervan en hoorde dat de lente in aantocht was.
Al een lange tijd komen er heel veel merels op mijn pad en mijn name de merelmannetjes doen mij wat. Ik heb iedere keer weer het gevoel dat ze mij iets proberen te laten weten, dat ze mij iets proberen te "vertellen" namens diegenen die ik ben verloren. En bij elke merelman denk ik aan één persoon in het bijzonder. Ik voel hem nog, weet dat hij nog bij me is en vraag hem zelfs af en toe me even me gang te laten gaan, omdat ik het ook zelf mag ontdekken....
Vandaag keek ik uit het keukenraam en lag mijn merelkerel dood op de weg voor ons huis......al een paar keer zag ik dat een passerende auto hem bijna over reed. Dat kon ik niet langer aanzien, hij was nog zo mooi in tact, overreden worden was niet wat ik voor hem wilde.
Dus samen met de kinderen heb ik hem opgepakt, in een doosje gedaan en richting park gebracht. Daar hebben we hem begraven in de aarde. Teruggegeven aan de natuur..........
Het klinkt gek, want het er zijn toch heel veel merels, maar voor dit merelkereltje was dit wat ik voelde dat ik mocht doen💙
