Ik ben toch niet een sneeuwpop?!

Deze week besprak ik met onze zoon wat hij wilde dragen met Kerst. De eerste twee jaar van zijn leventje had ik daar nog enigszins iets over te zeggen, maar toen hij drie jaar oud was en wij een schattig wit overhemdje voor hem hadden gekocht met zo'n rood geruite stropdas, begon het.... We zouden uit eten gaan met mijn schoonouders en gingen de kinderen helpen met omkleden voor het diner. Onze dochter in een prachtige kerstjurk, helemaal in haar element. Onze zoon begonnen we het schattige overhemdje en dasje aan te trekken, waarna hij meteen naar de spiegel liep. Huilend en schreeuwend stond hij voor de spiegel: "Nee, nee, nee ikke doe dit niet aan, ik ben toch niet een sneeuwpop?!" We hebben hem getroost en vertelt dat je met kerst altijd een beetje extra netjes gekleed gaat , omdat het feest is. Ons pleidooi mocht niet baten en onze kleine kanjer was absoluut niet van plan mee te werken. Toen we hem vroegen wat hij dan graag aan wilde, liep hij op de kast af en koos zelf een ander overhemd uit. We hebben hiermee ingestemd en een hele gezellige avond gehad.Vorig jaar heb ik op tijd met hem gesproken en vroeg ik hem wat hij aan zou willen met kerst. Hij ging voor een foute rode kersttrui met een krokodil erop met candycane in de hand. Helemaal goed, geen gedoe. Nu ik hem van de week vroeg of hij weer diezelfde trui aan zou trekken, vertelde hij me dat hij die trui veel te warm vond voor een feest. Ik heb daarom wat items op het internet gezocht en met hem gesproken over wat hij het mooist vond. Overhemden vielen af, want die zaten niet lekker. Veel dingen vielen af, omdat ze gewoon niet mooi waren. En opeens zag hij het.....zijn oog viel op een zwart met grijze jasje, die ik direct heb besteld. Hij blij, wij blij!
Waar liggen de roots van deze hang naar controle en dit eigenwijze gedrag?.....zou je wellicht kunnen denken........
Zes jaar geleden zijn wij de ouders geworden van onze prachtige zoon. Tot 11 weken zaten zij als tweeling in mijn buik, maar helaas verloren we een van de twee aan een miskraam. Onze zoon is 5 dagen voor de uitgerekende datum gehaald met een keizersnede, omdat hij in volledige stuit lag en bij een heftige draaipoging absoluut niet van plan zich te laten keren en terug keerde. Gekscherend zeiden wij:"Zo, nu al een eigenwijs mannetje." Na de geboorte ging het hier niet zo lekker. De band, die ik voelde vanaf het begin bij onze dochter, die op de natuurlijke manier ter wereld kwam, had ik nog niet met onze zoon. Dat zorgde voor een enorm schuldgevoel bij mij. Waarom voelde ik me zo en waarom voelde ik die band nog niet direct?. Onze zoon had een hele hoge spierspanning en veel pijn door verborgen reflux en het KISS-syndroom. Door onze oplettende kraamhulp zijn wij al vrij snel bij de osteopaat terecht gekomen en zij heeft onze zoon de spildraai van de natuurlijke bevalling laten doen en we kregen een mannetje mee terug, dat veel minder gespannen aanvoelde. Hij heeft nog vier maanden gehuild tot hij vastere voeding mocht en toen ging het zichtbaar beter. Toen hij bijna vijf werd en ons vertelde dat hij over een broertje droomde, die heel erg op hem leek maar donkere haartjes had, gebeurde er ook iets bij mij. Het mocht er zijn, het feit dat hij tweeling was, het verdriet om het verlies en de miskraam. Achteraf gezien heeft hij het waarschijnlijk heel moeilijk gehad voor, tijdens en na zijn geboorte. Hij kan nog steeds heel slecht alleen zijn en hecht zich enorm aan de mensen om zich heen. Ook bij het leren aankleden en zindelijk worden had hij liever hulp en durfde hij niet op zichzelf te vertrouwen. Nu zien we het op school weer terug. Hij doet de dingen alleen, als hij zeker weet dat hij het kan. Hij bepaalt wanneer hij het gaat doen. Zo tekenend en inmiddels voor ons zo herkenbaar. Het is een heerlijk kind, dat er bij gebaat is, dat wij compassie tonen en hem de dingen in zijn tempo laten doen.
Dat het allereerste moment dat een kind de wereld betreedt, zo bepalend is........wist je dat?

Reactie schrijven

Commentaren: 2
  • #1

    Marjolein B. (dinsdag, 20 december 2016)

    Joyce, wat een prachtig verhaal.
    Je hebt het wel eens verteld maar nu ik het zo lees komt het nog meer binnen.
    Wat fijn dat jullie er zo mee om kunnen gaan en idd, het is een prachtig, lief spontaan manneke. Doordat jullie er zo mee om gaan zal hij dat waarschijnlijk ook blijven.
    Wees trots op hem

  • #2

    Natasja (dinsdag, 20 december 2016 22:51)

    Joyce, mooi geschreven, dit komt idd even binnen...jullie gaan hier zo goed en mooi mee om! Top!!!